Ik wil dat jij!....... Is zo 1999!

Met mijn bijna 50 jaar heb ik van een opvoeding genoten zoals ‘je doet gewoon wat ik zeg!’ want anders….. Wanneer je wat ouder wordt dan komt er een stage of eerste baan aan. Eigenlijk gaat daar je opvoeding verder. Iedereen weet zijn eerste stage of werkdag toch nog wel? Best wel spannend en heeft een grote impact op een jong persoon, jouw minimie.

Op mijn werk moest Ik vroeger gewoon luisteren. Ik had zelf nooit een oudere collega die me eens vroeg hoe het met mij ging. Of hoe ik iets beleefde of waar ik tegen aan liep. Het was vaak oppervlakkig en werk gerelateerd. Als jong iemand heb je struggles omdat volwassen worden ingewikkeld is. Ik had helaas geen klankbord en mijn ouders waren met hun eigen zaak heel druk. De momenten in bijvoorbeeld de auto, met mijn vader waren dan ook heel waardevol. Dan coachte hij mij als het ware met wijze lessen. Mijn ouders waren best wel streng. Dat heeft mij gevormd en met deze ervaring ging ik door het leven. Het heeft mij niet beschadigd maar eigenlijk veel sterker gemaakt. Ik moest zonder Google zelf op onderzoek uit. Dat was voor mijn generatie best wel lastig vergeleken met deze tijd waarbij vragen in no time beantwoord zijn.

De laatste jaren heb ik mijzelf leren kennen en denk ik anders over het benaderen van mensen. Van mijn toenmalige werkgever heb ik geleerd dat een plezierige benadering beter, fijner en motiverend werkt. Wanneer hij de werkvloer betrad dan kwam er positieve energie binnen. Dat voelde fijn. Zijn aanwezigheid was al genoeg. Dat ben ik toe gaan passen bij (jonge) collega’s die het vak nog moesten leren en met hun eerste stage of werk begonnen. Ik ben begonnen om de eerste dag van mijn nieuwe collega als leuk en energiek te laten ervaren. Op mijn enthousiasme manier vertel ik diegene hoe het reilt en zeilt op de werkvloer. Ik pas veel humor toe om de spanning weg te halen. Met een positieve benadering zijn collega’s veel meer in staat om de vele info op te nemen en gaat het leerproces sneller. Mijn benadering is ook nooit als een meerdere of leidinggevende. Ik ben gelijk ‘one of the guys’. Mijn toenmalige leidinggevende was daar niet zo blij mee en noemde mij een people manager. Voor mij was dat alleen maar een compliment. Ik ben nou eenmaal zo en daar ben ik trots op. Het grootste compliment wat ik gekregen heb is dat ze mij coach noemden. Dat emotioneerde mij want zo had ik mijzelf nog nooit gezien en dat gaf mij een enorme energie boost om dit verhaal te delen. Ik ben daar boeken over gaan lezen en podcasts gaan luisteren en leerde dat een coach hebben heel normaal is. Waarom zijn voetballers, zangers en atleten een coach nodig. En wij niet?

Ook laat ik mensen meedenken in het process. Wanneer ze eigen initiatief nemen complimenteer ik ze. Wanneer ze een fout maken betrek ik het op mijzelf dat ik vroeger ook fouten heb gemaakt en kom met voorbeelden. Dus wanneer jezelf kwetsbaar opstelt dan blokkeren mensen niet en luisteren ze naar jouw verhaal. Ik merk dat een relatie naar elkaar (collega’s) moet groeien. In het begin is het aftasten en onderzoeken met wie je te maken hebt. Ondanks de werving en selectie procedure (Lees de blog – Solliciteren. Zo spannend! ) weet je namelijk nooit zeker of het ook de match is die jij voor ogen had.

Wat mijn ontwikkeling als praktijk opleider enorm heeft geholpen is dat ik een stagiair of collega een referentie heb laten schrijven hoe hij of zij mij heeft beleefd in de periode als collega. Hierin vroeg ik een aantal vragen waar ze eerlijk op mochten antwoorden zoals: Wat vonden ze van mijn benadering? Hoe hebben ze mij ervaren, hebben ze van mij geleerd? Enzovoort. De antwoorden gaven mij een goed inzicht hoe vooral jonge collega’s mij hebben beleefd. Ik kon dus snel bijsturen en leerde hoe het brein werkt bij vooral jonge collega’s. Wat mij daarbij ook heeft geholpen is mijn interesse in de mens. Ik probeerde altijd even te vragen hoe het met iemand was. Gewoon over dagelijkse dingen zoals familie, vrienden, uitgaan, hobby’s en andere dingen wat hun bezig houdt. Op deze manier bouw je een vertrouwensband op. Wanneer iemand een dip had dan bleef ik altijd even met diegene zitten na de koffie voor een onofficieel één op één gesprek. Op deze manier werden ze gehoord en leerden ze mij ook kennen. Dat geeft ze vertrouwen.

In mijn tijd als praktijkopleider heb ik ervaren dat ‘vertrouwen’ het sleutelwoord is. De mens is vaak onzeker en in je gedachten voer je vaak burgeroorlogen uit in jezelf. Ergens gaan werken is al spannend en je beeld je dan ook vaak de grootste doemscenario’s in. Hoe fijn is het als jij je vertrouwd voelt en de tijd krijgt om te wennen en er nog geen druk ligt. Hoe fijn is het om te horen waar jij goed in bent en wat je goed hebt gedaan. Om daarnaast te horen waar je aan moeten werken is dan beter te verwerken. Positiviteit is enorm belangrijk. Een team zal dit uitstralen en overbrengen en dat zorgt voor werkplezier.

Tot slot, deze kwam ik tegen op LinkedIn.

“Ego is uit, leiderschap waarin authenticiteit, empathie en kwetsbaarheid voorop staan, zijn in.” 2021 wordt het jaar waarin leiderschap dat gebaseerd is op feminiene kenmerken definitief doorbreekt, voorspellen experts.